Door: Wandana, psychiater
In mijn praktijk zie ik dagelijks mensen die kapot zijn gemaakt door één terugkerende realiteit: verraden worden door wie ze vertrouwden. Dit verraad is niet enkel persoonlijk. Het is systemisch. Politiek en samenleving reflecteren elkaar. Wanneer politieke leiders structureel hun beloften breken, liegt tegen hun kiezers en eigenbelang boven algemeen belang stellen, leren mensen dat vertrouwen naïef is.
Neem de belofte van betaalbare zorg. Politici prediken menselijkheid, maar sluipenderwijs worden budgetten gekort, wachttijden verlengd, en wordt geestelijke gezondheidszorg uitgehold. Terwijl ik patiënten zie die hulp nodig hebben, hoor ik ministers roepen dat ‘er voldoende wordt geïnvesteerd’. Bedrog in een net pak.
Of kijk naar klimaatbeleid. Jongeren zetten zich met hart en ziel in voor een leefbare toekomst. Wat krijgen ze terug? Klimaattafels vol lobbyisten, compromissen en loze woorden. De boodschap is duidelijk: idealisme wordt afgestraft, macht wint.
Voor mensen die al worstelen met depressie, trauma of verlies, zijn dit geen abstracte kwesties. De leugenachtigheid van de politiek bevestigt hun diepste angst: dat niemand écht te vertrouwen is. Zo ontstaat een samenleving waarin mensen zich terugtrekken. Ze zeggen niets meer. Ze zoeken geen hulp meer. Ze geloven niemand meer.
Eenzaamheid is dan geen toeval, maar het logische gevolg van een samenleving waarin vertrouwen stelselmatig misbruikt wordt. Als psychiater behandel ik de symptomen, maar de ziekte zit dieper: een cultuur waarin waarheid onderhandelbaar is geworden.
Wil je minder eenzaamheid? Herstel dan eerst het vertrouwen. Niet met mooie woorden, maar met waarheid. Met daden die bewijzen dat eerlijkheid geen zwakte is, maar het fundament van echte verbinding.