In de nasleep van de recente verkiezingen in Suriname is één ding pijnlijk duidelijk geworden: politici die inspelen op angst, frustratie en maatschappelijke verdeeldheid hebben de overhand gekregen. Met een historisch lage opkomst hebben zij hun slag geslagen – niet door hoop of visie te bieden, maar door te kapitaliseren op de afwezigheid van vertrouwen in het systeem.
Deze politici hebben met hun woordkeus en gedrag precies datgene bevestigd wat veel burgers voelen: dat er geen echte verandering komt, ongeacht wie er aan de macht is. Ze spreken niet tot het verstand, maar tot de emotie – vaak tot de onderbuik.
In plaats van verbindende boodschappen kiezen ze voor polarisatie. En dat werkt, in een samenleving die moe is van beloftes en teleurgesteld is in structuren die hun beloften niet waarmaken.
Wat we zien is geen toeval, maar een strategie. Ze rekenen erop dat je moe bent. Dat je teleurgesteld bent. Dat je stopt met vragen stellen, met protesteren, met praten over de waarheid. Ze teren op jouw stilte en je afwezigheid aan de stembus. De lage opkomst was hun overwinning – een stilzwijgend mandaat voor wie het hardste roept en het minst zegt.
Maar we mogen niet stoppen. Juist nu niet. De waarheid, hoe complex of pijnlijk ook, mag niet wijken voor gemakzuchtig populisme. Wie zwijgt, stemt toe. En wie opgeeft, geeft macht aan wie het minst het algemeen belang dient.
Blijf praten. Blijf vragen stellen. Blijf kiezen. Want als je het niet doet, kiezen zij voor jou – en zelden in jouw voordeel.