‘Niet iedereen is geholpen, velen zijn juist buitengesloten’
Medewerkers binnen de overheid plaatsen kanttekeningen bij recente uitspraken van Previen Sewnath, coördinator Communicatie van het Kabinet van de President, waarin wordt gesteld dat ambtenaren door het vorige bestuur “aan hun lot zijn overgelaten”. Volgens verschillende betrokkenen doet deze lezing geen recht aan wat er daadwerkelijk is gebeurd.
Zij stellen dat slechts een selecte groep ambtenaren is behouden of opnieuw ingezet: met name personen die bereid waren de overstap te maken naar de Nationale Democratische Partij (NDP) of zich loyaal opstelden tegenover de nieuwe machtsstructuur. Ambtenaren die hun werk correct uitvoerden, maar politiek neutraal bleven of een andere achtergrond hadden, zouden juist buiten de boot zijn gevallen.
“Er wordt gedaan alsof iedereen is geholpen, maar dat klopt niet. Alleen wie meebewoog, mocht blijven.”
Volgens medewerkers zijn er veel ambtenaren met geldige beschikkingen en een correcte rechtspositie die na de regeringswisseling zonder duidelijke motivatie zijn weggestuurd. Sommigen kregen geen verlenging, anderen werden simpelweg niet meer opgeroepen, ondanks jarenlange inzet.
Daarmee ontstaat volgens hen een tegenstrijdig beeld: terwijl de huidige regering onder leiding van Jennifer Simons publiekelijk spreekt over het beschermen van rechtspositie en menselijkheid, zijn in de praktijk mensen hun baan kwijtgeraakt en in onzekerheid achtergelaten.
“Er wordt gesproken over zorg voor ambtenaren, maar intussen zijn collega’s werkloos geraakt.”
Medewerkers wijzen er bovendien op dat de vorige regering óók ambtenaren heeft geholpen die politiek anders dachten, inclusief personen die gelinkt waren aan de NDP. Zij kregen werk, taken en verantwoordelijkheden, zolang zij hun functie professioneel uitvoerden. Dat staat volgens hen haaks op de huidige praktijk, waarbij politieke selectie zwaarder lijkt te wegen dan ervaring of deskundigheid.
De kritiek richt zich ook op uitspraken over rechtspositie en herstel, die als selectief en eenzijdig worden ervaren, omdat de groep ambtenaren die nu buiten beeld blijft nauwelijks wordt genoemd.
“Over ons wordt niet gesproken. Wij bestaan ineens niet meer.”
Deze medewerkers roepen op tot eerlijkheid in het publieke debat. Niet elke ambtenaar is “gered” en niet iedereen is “achtergelaten door het vorige bestuur”. De werkelijkheid, zo stellen zij, is complexer en pijnlijker, met winnaars én verliezers — waarbij de verliezers vaak geen stem krijgen.
Viren Ch.
Paramaribo-Noord