Bij het aantreden van de regering-Simons dook plots een nieuw modewoord op: quick scan. Het klonk modern, daadkrachtig en geruststellend. Maar voor wie het nuchter bekijkt, betekende het vooral één ding: een doorlichting van alles wat mogelijk niet deugt — of in elk geval zo gebracht kan worden.
De vraag die niemand hardop stelt: wie deed die quick scan eigenlijk? Namen ontbreken. Profielen ook. Waren het onafhankelijke experts, of zorgvuldig geselecteerde bekenden die hun brood verdienen bij dezelfde opdrachtgevers die zij moesten “doorlichten”? In dat laatste geval is het geen scan, maar een spiegel met ingebouwde filter.
Want wie betaalt, bepaalt. En wie bepaalt, wil vooral horen wat het eigen verhaal ondersteunt: vertraging rechtvaardigen, onkunde maskeren, of alvast een excuusdocument klaarleggen. De uitkomst laat zich dan raden: een keurig rapport, netjes geformuleerd, vol woorden als “complex”, “overgangsfase” en “erfenis uit het verleden”.
Wat eerlijker zou zijn? Vertel het volk wie de quick scan heeft uitgevoerd. Transparantie is de enige echte versneller. Want geloof me: het volk voert sneller dan gedacht een eigen quick scan uit — zonder consultancyfee, zonder jargon, maar met gezond verstand.
En die scan is zelden mild.