Wanneer het over slavernij gaat, lijkt het publieke oordeel zich vaak te richten op witte Europeanen, alsof zij de enige waren die mensen tot bezit maakten. Dat beeld is begrijpelijk, maar onvolledig. Slavernij is geen uitvinding van één huidskleur of één continent.
Het is een donker hoofdstuk dat voorkomt in bijna alle beschavingen: in Afrika, het Midden-Oosten, Azië, Europa én de Amerika’s.
Afrikaanse koninkrijken verkochten krijgsgevangenen, Arabische handelsroutes bestonden eeuwenlang, het Ottomaanse Rijk kende slavenmarkten, en ook in Azië was dwangarbeid normaal. Toch is het vooral de trans-Atlantische slavernij die vandaag moreel wordt uitgelicht — deels omdat die goed is gedocumenteerd, recent is en diepe sporen naliet in moderne samenlevingen.
Maar selectieve verontwaardiging helpt ons niet vooruit. Echte historische eerlijkheid vraagt dat we erkennen: slavernij was een menselijk falen, geen wit falen.
Pas wanneer we dat durven toegeven, kunnen we het verleden begrijpen zonder het te misbruiken voor hedendaagse schuldpolitiek.