Overdag lijkt het een gewoon parlement: discussies, speeches, moties die niemand leest. Maar zodra de cameraâs uitgaan, daalt er een stilte neer die zwaarder is dan elke wet.
Een stilte van angst.
Meerdere parlementsleden hebben het toegegeven â niet publiek, maar fluisterend, in achterkamers, ver weg van microfoons. Ze stemmen niet uit overtuiging, maar uit zelfbehoud. Sommige besluiten worden niet in de vergaderzaal genomen, maar in privĂ©woningen, bewaakt door mannen zonder uniform.
Een jonge parlementariĂ«r die ooit weigerde een âgecoördineerdeâ stemming te volgen, vond twee dagen later een dreigbrief op haar bureau. Binnenin: geen woorden, alleen een foto van haar kinderen bij school. Ze diende geen klacht in. Ze stemt sindsdien altijd met de meerderheid mee.
Er zijn ook de lobbyisten â nette pakken, dure pennen, en telefoons zonder herkomst. Ze duiken op tijdens commissievergaderingen, geven notities door, verdwijnen weer. Niemand weet voor wie ze werken, maar iedereen weet dat ze meer invloed hebben dan welke fractieleider ook.
De beveiliging van het gebouw is verhoogd, maar niet tegen bommen â tegen waarheid.
Zelfs de voorzitter van het parlement erkent dat er âdruk van buitenafâ bestaat, maar weigert namen te noemen.
En zo functioneert het parlement als wat het nooit had mogen worden: een theater van applaus en angst, waar wetten worden aangenomen met bevende handen.
Want in dit land is macht niet het doel â het is de prijs voor zwijgen.