Stel je voor: politici die, net als Formule 1-coureurs, hun publieke optredens doen in strak gesponsorde T-shirts. Op de borst geen partijlogo meer, maar grote namen van banken, bouwbedrijven, telecomreuzen en buitenlandse adviseurs. Op de mouw: âmogelijk gemaakt doorâŠâ. Transparantie 2.0.
Het idee is simpel Ă©n eerlijk. Burgers hoeven dan niet meer te raden wie er achter welk beleid zit. Geen eindeloze parlementaire debatten meer over belangenverstrengeling â Ă©Ă©n blik op het shirt volstaat. âAh, vandaag wordt de benzineprijs verhoogd⊠logisch, hoofdsponsor: oliebedrijf X.â
Bij persconferenties wordt het helemaal mooi. Politici bedanken hun sponsors na elke zin: âDeze hervorming â aangeboden door Consultancy Group Y â is goed voor het volk.â Bij verkiezingen winnen niet de beste ideeĂ«n, maar de grootste logoâs. Hoe meer patches op je shirt, hoe groter je âervaringâ.
En als een politicus van mening verandert? Gewoon een shirtwissel. Pitstop-politiek. Oude sponsor eruit, nieuwe erin. Netjes, zichtbaar en zonder toneelspel.
Satirisch? Zeker. Maar ook pijnlijk herkenbaar. Want als beslissingen al lang niet meer puur voor burgers worden genomen, waarom doen we dan nog alsof? Geef ze dat shirt. Dan weten we tenminste wie echt aan het stuur zit â en wie alleen maar het stuur vasthoudt.