De Nationale Assemblee staat weer voor een vertrouwd raadsel: hoe maak je een begroting sluitend? Het antwoord lijkt elk jaar ingewikkelder, technischer en vooral… ongrijpbaar. Tabellen worden dikker, toespraken langer, maar onderaan de streep blijft het gat even groot. Of groter.
Opmerkelijk genoeg is er wél één begroting die altijd sluitend blijkt: die van henzelf. Terwijl ministers en parlementariërs hoofdschuddend praten over tekorten, offers en “moeilijke tijden voor het volk”, groeit hun persoonlijke welvaart opvallend stabiel. Vergoedingen, toelagen, commissies, dienstauto’s en buitenlandse reizen vinden feilloos hun weg naar de juiste rekening. Geen IMF nodig, geen herstructurering, geen pijnlijke hervorming.
De burger krijgt intussen het bekende recept: begrip tonen, geduld hebben en vooral meebetalen. Belastingen omhoog, subsidies omlaag, koopkracht verdampt. “We zitten allemaal in hetzelfde schuitje”, klinkt het dan. Alleen blijkt dat sommige roeispanen van goud zijn, terwijl anderen gaten moeten dichten met hun handen.
Het ironische is niet dat bestuurders geld verdienen — verantwoordelijkheid mag beloond worden. Het wrange zit in de tegenstelling: wie het land niet sluitend krijgt, krijgt zichzelf wel sluitend rijk. Misschien ligt daar de echte expertise.
Misschien moet de Assemblee geen begroting voor het land meer maken, maar een cursus geven: Hoe word ik miljonair zonder resultaatverplichting?