De harde realiteit van de afgelopen jaren laat weinig ruimte voor debat: IMF-austeriteit heeft diepe sporen achtergelaten in Surinameās samenleving. Terwijl ziekenhuizen personeel tekort kwamen, medicijnen onbetaalbaar werden en scholen met verouderd materiaal worstelden, werd de financiĆ«le pijn vooral gedragen door burgers die al weinig hadden.
Critici wijzen daarbij rechtstreeks naar Chan Santokhi, die volgens hen āde weg van de minste weerstandā koos. Zijn gebrek aan sociaal-economische deskundigheid, gecombineerd met adviezen van welgestelde beleidsmakers die zelf geen armoede kennen, leidde tot beslissingen die de samenleving verzwakten.
Hij praatte na wat de rijken hem vertelden, klinkt het, en alternatieve oplossingsroutes ā zoals gefaseerde schuldhervorming, lokale productie-impulsen of progressieve belastingmaatregelen ā bleven ongebruikt op tafel liggen.
Ook de VHP-top draagt verantwoordelijkheid: niemand greep in toen zichtbaar werd dat de lasten eenzijdig op de schouders van burgers terecht kwamen.
De vraag die nu boven de markt hangt is urgent: zal president Jennifer Simons dezelfde fout herhalen, of durft zij te breken met een beleid dat vooral door internationale instellingen en lokale elites wordt gedicteerd?
Het verhaal van Suriname onder IMF-druk is daarmee geen technisch dossier, maar een mensenverhaal: gesloten afdelingen, lege portemonnees, gebroken vertrouwen. Austeriteit heeft een prijs ā en die is hier te lang door de verkeerde groep betaald.
(Foto: oud-president Chandrikapersad Santhoki en Kristalina Georgieva, Managing Director van hetĀ IMF)