Is Jenny de nieuwe Chan? Die vraag hangt in de lucht, zwaarder dan de prijzen in de supermarkt. Wie goed luistert, hoort geen nieuw inzicht, slechts een herhaling op een oude plaat.
Het krappe beleid wordt netjes voortgezet, ooit ingezet onder het IMF-vaandel, maar nu verpakt in andere woorden. De beloofde daling van vooral de voedselprijzen? Die is net zo onzichtbaar als betaalbaar vlees op de markt. Vraag het niet aan economen, maar aan de huismoeder. Zij kent de waarheid, elke dag opnieuw, bij de kassa.
In plaats van verlichting krijgen we afleidingsmanoeuvres. Overal corruptie, zo klinkt het. Goed zo, zeggen we dan: vervolgen! Geen probleem. Maar als dát de enige toon blijft, wordt het al snel een deuntje zonder oplossing. Want beschuldigingen vullen geen pannen en verontwaardiging verlaagt geen prijzen.
Het sarcasme wil dat men denkt dat roepen over misstanden gelijkstaat aan beleid voeren. Alsof harde woorden vanzelf zachte tijden brengen. Ondertussen tikt TikTok vrolijk door, maar het echte klokje tikt harder. De onrust groeit, stil maar gestaag.
Nieuwe gezichten, oude recepten. Veel lawaai, weinig smaak. En terwijl de leiders elkaar napraten, telt het volk zijn munten. Niet uit luxe, maar uit noodzaak. Tik tok. De tijd wacht op niemand — zeker niet op loze beloften.