Aan het einde van het jaar lijkt de wereld te schitteren. Straten vol lichtjes, families die samenkomen, tafels die gevuld zijn. Maar achter die warme façade bestaan stille ruimtes waar de tijd anders tikt. Voor alleenstaande ouderen, straatbewoners en zieken voelt de jaarwisseling niet als een feestelijke overgang, maar als een herinnering aan wat ontbreekt.
Mevrouw Lenders (78) kijkt vanuit haar kleine woonkamer naar het vuurwerk in de verte. “Het is mooi hoor”. zegt ze zacht, “maar het klinkt nooit zo hard als de stilte in huis.” Haar kinderen wonen in het buitenland. Ze wenst dat iemand gewoon even aanbelt.
Een paar straten verderop zit Ricardo, een man zonder vaste verblijfplaats, op een kartonnen doos. Terwijl anderen aftellen, telt hij alleen de uren tot de ochtend. “Voor mij is 1 januari gewoon dag nummer zoveel”, vertelt hij. “Geen doelen, geen champagne. Alleen hopen dat het volgend jaar minder koud is.”
In het ziekenhuis hoort verpleegkundige Sara patiënten fluisteren naar het nieuwe jaar. Sommigen zijn te zwak om te spreken. Een hand vasthouden wordt daar een groter cadeau dan vuurwerk.
De jaarwisseling toont onze samenleving op haar eerlijkst: wie wij zien — en wie wij vergeten.
Misschien begint een écht nieuw jaar pas wanneer we die kloof durven te dichten.