De Surinaamse burger moet niet alleen wennen aan nieuw beleid, maar vooral aan nieuwe woorden. Want wat vroeger gewoon bezuiniging heette, klinkt nu als realistische correctie binnen een hervormingsagenda. Minder geld? Nee hoor, dat is tegenwoordig beleidsdiscipline met oog op duurzame groei.
Waar men vroeger sprak over armoede, horen we nu tijdelijke koopkrachtuitdagingen. Belastingen verhogen? Dat is geen lastenverzwaring, maar een fiscale herijking ter versterking van de sociale buffers. En als projecten stilvallen, is dat geen falen, maar macro-economische rust in afwachting van strategische partnerschappen.
De staat is niet langer blut; hij zit in een fase van schuldherschikking en institutionele versterking. Werkloos? Nee, u bevindt zich in de overgang naar een productieve sector binnen een veerkrachtige economie. Zelfs het wachten wordt mooier: vertraging heet nu beleidsafstemming.
President Simons belooft geen pijn, maar sociale correcties. Geen offers, maar inclusieve ontwikkeling. En als burgers klagen, volgt geen ontkenning, maar dialoog-oplossingen in het kader van transparant bestuur.
Het beleid is dus niet veranderd—alleen de taal. En wie het niet begrijpt, moet gewoon wennen. Want in het nieuwe Suriname klinkt dezelfde realiteit net iets vriendelijker, zolang je de woorden maar gelooft.