Volksvertegenwoordigers moeten de belangen van de burgers behartigen. Vroeger gebeurde dit ook daadwerkelijk, maar de laatste tijd wordt dit feit vaak vergeten. De wortel van dit kwaad is de drang naar macht en wie macht heeft kan aan het snelle geld komen. Als men eenmaal op die troon zit, wordt het volk vergeten en domineert de houding van, ‘ik ben de baas, ik heb de macht en kan dus doen wat ik wil.’ Die zucht naar alleenheerschappij is te zien bij vele leiders. Eerst wordt er geprobeerd om het parlement uit te schakelen en daarna de rechterlijke macht. Een recent voorbeeld is Trump, sinds zijn aantreden heeft hij zowel nationaal als internationaal gedemonstreerd, ‘ik ben de baas en doe wat ik wil.’ Hij benoemt en ontslaat wie hij wilt en lapt de rechtelijke macht aan zijn laars. Deze houding is een bedreiging voor de democratie en een voedingsbodem voor een angst cultuur.
Sinds het aantreden van de huidige regering, vinden er enkele handelingen plaats die het volk de wenkbrauwen doet fronsen. Men begon met het ontslaan van mensen her en der. Dit werd eerst toegejuicht omdat men dacht dat men bezig was om het ambtenarenapparaat te laten krimpen.
De regering kampt namelijk al jaren met een extreem overschot aan ambtenaren. Maar langzaam werd duidelijk dat het doel niet was om het ambtenaren apparaat te laten krimpen maar om de Hindoestanen van hun posten te verwijderen. Dit was openlijke discriminatie en het meest angstwekkende was dat er mensen waren die riepen: ”Goed zo, oen jagie alla din Hindoestanie, zij hadden toch ook alleen maar Hindoestanen benoemd.” Er werd verdeeldheid gezaaid. Dagelijks wordt het volk geconfronteerd met allerlei wraak acties. Er wordt openlijk haat geuit tegen Santokhi of de Hindoestaan, dat is dom en meelijwekkend.
Echter de journalist die zich hiervoor leent, en zijn microfoon onder de neus van de haatzaaier houdt zodat die zijn gif kan spuien, verdient de naam van journalist niet. Een goede journalist weet onderscheid te maken tussen een leerrijk gesprek en pulp. De lasteraar krijgt voor een kort moment zijn persoonlijke voldoening, maar heeft jammer genoeg niet door hoe groot de schade is die hij zichzelf toebrengt.
Volksvertegenwoordigers hebben niet het recht om hun functie te misbruiken voor persoonlijke wrok. Wie uit is op persoonlijke wraak, moet dat doen als burger en geen zitting nemen in het parlement. Het volk heeft de volksvertegenwoordigers niet opgedragen om namens hen een ras de grond in te boren. Het volk heeft slechts gevraagd dat ze hun tijd en energie stoppen in de ontwikkeling van land en volk.
Het volk kijkt uit naar goed beleid, ontwikkeling en vooruitgang. De gang van zaken nu verdient echter geen schoonheidsprijs en vooral de naam van beleid niet. Geen enkel land kan floreren op basis van wrok en racistische handelingen.
Wraak wordt vaak toegepast om de eigen onkunde te bedekken of is een poging om het eigen zelfvertrouwen of status te herstellen. Men vraagt zich af welk van die twee hier de drijfveer is. Wraak nemen is een oeroude menselijke reactie die fysiek het beloningssysteem in de hersenen stimuleert, waardoor er aanvankelijk een gevoel van voldoening ontstaat, maar die is vaak niet van lange duur. Dat gevoel kan zo erg overheersen dat er geen verstandige gedachten en vruchtbare handelingen meer uit zo iemand komen. Hij zet slechts zichzelf voor schut.
Het volk hunkert naar volwassen gedrag. Bij de wisseling van de wacht horen de twee leiders volwassen gedrag te tonen door samen te kijken wat er allemaal is gedaan en bereikt door de afzwaaiende regering, wat is blijven liggen en wat moet nog afgemaakt worden, wat moet urgent aangepakt worden en wat kan wachten, kortom de balans moet gewoon worden opgemaakt. Dan kan er gemakkelijker en sneller worden verder gebouwd. Dat gebeurt jammer genoeg niet. Elke regering begint als ‘t ware opnieuw en daarom komt er geen ontwikkeling.
Met een beetje geluk krijgt de nieuwe regering een ordelijke toestand, maar bij pech moeten ze puin gaan ruimen. Toen de regering Santokhi overnam troffen ze de administratie in zakken aan, achterstallige uitbetalingen, verdwenen apparatuur, materieel en wagens, kortom ze troffen een grote puinhoop aan. Ze hebben niet geklaagd en gescholden, geen nepnieuws verspreid en ook niet met modder gegooid, maar de mouwen opgestroopt en puin geruimd. Ze hebben dit failliete land weer op de rails gekregen.
De huidige regering heeft geen puinhoop aangetroffen maar een stabiel land dat uit zijn faillissement is gehaald. Toch wordt er laster verzonnen en met modder gesmeten. Wanneer mensen zulk lasterlijk gedrag vertonen, is dat al erg genoeg. Maar als dit geen tijdelijk iets is, maar blijft doorgaan, is dat funest voor de hele samenleving. Mensen die bewust een sfeer van laster, leugen en bedrog in de samenleving creëren, mogen geen deel uitmaken van een regering.
Wraak nemen is zoet, geeft een goed gevoel. Maar dat gevoel is maar van korte duur. Bovendien beschadigt het de dader meer want die verliest het respect. Wraak is meer dan boosheid, het zaait vernietiging en geen vooruitgang. Mensen hebben vaak niet door dat het meestal niet gaat over die ander, maar meer over zichzelf. Je wilt je controle terugkrijgen, machteloosheid opheffen. Je laat je ware aard zien, namelijk onvolwassen en zwak.
Revenge isn’t a show of strength; it weakens you.
Josta Vaseur