De Chinese economie wordt vaak gezien als een unieke hybride: geen pure markteconomie, maar ook geen star planmodel. Waar het Internationaal Monetair Fonds (IMF) landen doorgaans stuurt richting begrotingsdiscipline, minder staatsbemoeienis, loonmatiging en liberalisering, kiest China voor een bijna tegenovergestelde filosofie. Juist dát maakt het interessant voor landen als Suriname die zoeken naar duurzame groei buiten de klassieke paden.
China bouwde zijn economie op door gerichte staatssturing, in plaats van brede besparingen. De staat identificeert strategische sectoren — zoals infrastructuur, energie, technologie en productie — en investeert daar massaal in via staatsbanken. In plaats van te wachten op marktwerking, creëert de overheid zélf de condities voor groei. Waar het IMF vaak adviseert subsidies af te bouwen, gebruikt China juist subsidies als katalysator voor groei, exportkracht en werkgelegenheid.
Daarnaast werkt China met het principe van geleidelijke hervorming: geen schoktherapie, maar gecontroleerde liberalisering, waarbij mislukkingen snel worden gecorrigeerd zonder politieke paniek. De staat bewaakt macro-stabiliteit, maar laat ondernemerschap en competitie toe binnen duidelijke kaders.
Een ander cruciaal verschil is lange-termijnplanning. China denkt in 20- tot 30-jarige ontwikkelingsfasen, terwijl IMF-programma’s meestal op korte fiscale stabilisatie gericht zijn. Deze lange horizon maakt megaprojecten mogelijk — spoorlijnen, industriële zones, energie-infrastructuur — die later economische motoren worden.
Wat Suriname hiervan kan leren
Suriname hoeft China niet te kopiëren, maar elementen kunnen waardevol zijn:
- Gerichte staatsinvesteringen: kies een paar pijlers — landbouw, energie, toerisme en olie-gerelateerde industrie — en bouw daar infrastructuur en financiering omheen.
- Ontwikkel nationale banken met een duidelijke taak: groei financieren, niet alleen risico vermijden.
- Lange-termijnvisie: maak 20-jarige masterplannen die regeringen overstijgen, zodat investeerders vertrouwen krijgen.
- Publiek-private productieclusters: zoals China’s economische zones, waar bedrijven samen kunnen groeien.
Het IMF biedt stabiliteit, maar China toont hoe een land actief groei kan vormgeven. Voor Suriname ligt de kracht in een slimme mix van beide modellen.