Ik ben een eenvoudige burger van de Mr. P. Chandishawweg.
Geboren en getogen in Jarikaba en Uitkijk, met een kleine winkel als mijn dagelijkse broodwinning. Ik vraag niet veel. Alleen dat de staatsbedrijven waarvoor ik trouw betaal, mij behandelen met respect — als mens, als burger, als iemand die recht heeft op behoorlijke dienstverlening.
Maar zo voelt het al lang niet meer.
Zaterdag 6 december 2025 werd dat opnieuw pijnlijk duidelijk. Staatsolie moest die avond materialen transporteren, en zij deden wat hoort: zij gaven ruim van tevoren een keurige melding. Daar heb ik respect voor. De weggebruikers werden geĂŻnformeerd en konden zich voorbereiden.
EBS daarentegen — een monopolist die alleen kan bestaan door geld van ons, de burgers — vond het blijkbaar niet nodig om ook maar Ăets te communiceren. Terwijl zij wisten dat elektriciteitskabels tijdelijk verwijderd moesten worden voor het transport. Dat is te begrijpen; zware lading vraagt aanpassingen.
Maar wat onbegrijpelijk en respectloos is, is dat zij de kabels niet terugplaatsten toen het werk om 20.00 uur allang klaar was. Geen melding, geen uitleg, geen excuses. Hele nachten zonder stroom, zonder veiligheid, zonder bescherming van onze goederen. Wij, kleine burgers met winkels, gezinnen, kinderen, ouderen — we zaten in het donker. Niet door een storing, maar door nalatigheid.
En wij kunnen weinig doen.
Onze DNA-leden, ook uit onze eigen streek, zitten vast in een verziekt systeem waar politieke bescherming zwaarder weegt dan burgerfatsoen. Staatsondernemingen gedragen zich alsof zij ons een gunst verlenen, terwijl wij hĂĂ©n in stand houden met ons geld.
Ik voel mij machteloos, maar ik zwijg niet.
Want respect is geen luxe.
Het is een recht.
En zolang eenvoudige burgers zoals ik blijven spreken, blijft er hoop dat iemand in dit land het nog hoort.
MILA