De Surinaamse burger wacht al 50 jaar op een wonder. Een simpel wonder: een leven zonder stress, zonder corruptie, zonder dat hun bloedgeld via belastingen verdwijnt in diepe zakken en stille hoekjes. Maar dat wonder is nooit gekomen. Het land bleef arm, de infrastructuur verpoperde, en honderdduizenden zochten hun geluk elders.
We hebben bauxiet gehad. Miljoenen stroomden binnen — alleen niet naar de bevolking, niet naar de scholen, niet naar de ziekenhuizen. Alsof het geld een toeristische attractie was die nooit de grenscontrole passeerde.
En toch… nu er olie komt, droomt men opnieuw. Surinamers geloven weer in een wonder, alsof olie het heilige water is dat 50 jaar wanbestuur kan wegwassen. Maar hoe verwacht men een wonder van dezelfde mensen die de afgelopen halve eeuw het land al eens hebben “geleid”? Alle politieke partijen, alle leiders, alle gezichten hebben ooit aan het stuur gezeten — en allemaal hebben ze het op hun eigen wijze verknald.
Het enige dat werkelijk geslaagd is in 50 jaar, is dat degenen met macht hun naasten vooruit hebben geholpen. De bevolking niet.
En toch blijft de burger wachten op een wonder.
Maar een wonder komt nooit… als je steeds dezelfde acteurs cast in dezelfde mislukte film.