De recente uitspraak van ambassadeur Ricardo Panka — dat “de NDP nooit een probleem had met Nederland, maar met politiek Den Haag” — klinkt op het eerste gezicht als een poging tot nuance, maar verraadt in werkelijkheid een fundamenteel misverstand over hoe moderne democratieën functioneren.
Politiek Den Haag is Nederland in de zin dat het de democratisch gekozen vertegenwoordiging vormt van het Nederlandse volk. Ministers, Kamerleden en beleidsmakers handelen op basis van mandaten die rechtstreeks voortkomen uit verkiezingen en publieke legitimiteit.
Wanneer Panka dus een onderscheid probeert te maken tussen “Nederland” en “politiek Den Haag”, schuift hij impliciet de verantwoordelijkheid van de NDP-retoriek weg — alsof de frictie niet met een natie was, maar slechts met een losstaand clubje politici. Daarmee probeert hij de scherpe kantjes af te vijlen van jarenlange spanningen die juist door politieke confrontaties, publieke uitspraken en diplomatieke escalaties zijn ontstaan.
Wat Panka kennelijk niet begrijpt, is dat je niet kunt claimen “geen probleem met Nederland” te hebben, terwijl je de politieke instituties — de dragers van diezelfde democratie — voortdurend beschuldigt, wegzet of verdacht maakt. Diplomatie vraagt om helderheid, niet om semantische vluchtwegen.
Zijn uitspraak leest dan ook als een verlate poging tot verschoning: een zachte wending richting Den Haag, verpakt als nuance, maar gedragen door onbegrip van het staatsrechtelijke en democratische fundament. Het is een poging om de geschiedenis van de NDP-relatie met Nederland vriendelijker te herschrijven dan zij werkelijk was — zonder verantwoordelijkheid te erkennen voor de eigen rol in die gespannen verhoudingen.