Als mensenrechtenactivist met een medische achtergrond kan ik de boodschap van Volksgezondheids-minister André Misiekaba alleen maar omschrijven als pijnlijk eerlijk, maar tegelijk symptomatisch voor een dieper probleem: Suriname heeft decennialang een zorgstelsel opgebouwd dat moreel verplicht is om te helpen, maar financieel niet is toegerust om iedereen op te vangen.
Ja, de minister heeft gelijk: geen enkele patiënt mag ooit worden geweigerd. Dat principe is het hart van elke humane samenleving. Maar wanneer een groeiende groep onverzekerden afhankelijk blijft van noodhulp zonder structurele dekking, ontstaat een stille crisis. Artsen zien de realiteit dagelijks — uitgestelde zorg, mensen die te laat komen, families die in paniek staan omdat ze geen verzekering hebben, en ziekenhuizen die structureel verlies draaien.
Wat ontbreekt in het betoog van de minister, is de erkenning dat het falen van het verzekeringssysteem niet het falen van burgers is, maar van beleid.
De informele sector groeit omdat mensen geen keus hebben. De staat moet daarom niet alleen waarschuwen, maar oplossen: door toegankelijke premies, vereenvoudigde inschrijving, automatische basisdekking en harde aanpak van wanbetaling door werkgevers.
Gezondheidszorg is geen luxeartikel. Het is een fundamenteel mensenrecht — en een land dat dit recht serieus neemt, zoekt oplossingen die menselijkheid én duurzaamheid verenigen.