Binnen de VHP heerst een ongekende ruis sinds het zware verkiezingsverlies. Velen binnen de partij zitten in een soort politiek trauma: mensen die jarenlang konden rekenen op staatsfaciliteiten, privileges en zichtbare posities, zitten nu weliswaar thuis met salaris, maar zonder invloed en zonder aanzien. De interne zoektocht naar een zondebok is fel losgebarsten — en de vinger wijst vooral naar één man: Chan Santokhi.
Volgens belangrijke partijkringen zijn hoogmoed, arrogantie en het dominante optreden van Santokhi en zijn echtgenote nooit breed gedragen. De adviezen die hij volgde kwamen veelal van mensen buiten de VHP, vaak wonend in het buitenland, zonder zicht op de Surinaamse realiteit.
Binnen de partij leeft de kritiek dat Santokhi te veel vertrouwde op zijn “Lelydorp-vriendenkring”, die weinig draagvlak had bij de traditionele VHP-structuren.
Daarnaast gaf Santokhi vrijwel volledige macht in diplomatie en beleidsonderhandelingen aan Albert Ramdin, die na het verkiezingsverlies vertrok naar de OAS en volgens critici een “bloedbad” achterliet binnen de partij. Het wantrouwen jegens Santokhi is groot: velen geloven dat hij meerdere agenda’s heeft gehad en partijgenoten op het verkeerde been heeft gezet.
Nu klinkt binnen de VHP openlijk dat hij moet vertrekken. Veel leden voelen zich vernederd: voor het eerst dat de VHP Ă©cht uitvoerende macht had, liep het uit op chaos en verlies van vertrouwen.
Historisch wordt de vergelijking gemaakt met Ramsewak Shankar — ook VHP, ook president — maar die verliet het ambt met opgeheven hoofd. De vraag is nu: hoe zal Santokhi vertrekken? En nog crucialer: wie wordt zijn opvolger in een partij die haar richting opnieuw moet uitvinden?