De ontmoeting tussen minister Melvin Bouva (Buitenlandse Zaken, International Handel & Samenwerking) en zijn Nederlandse ambtgenoot David van Weel stond in het teken van de voortzetting van het Makandra-programma—een samenwerkingspakket dat werd geïnitieerd onder de regering-Santokhi.
Maar achter de diplomatieke glimlach schuilt een structureel probleem: Suriname is er opnieuw niet in geslaagd om het verlopen raamverdrag met Nederland te vervangen door een nieuw, bindend verdrag. Zowel voormalig president Chan Santokhi als het huidige staatshoofd Jennifer Simons konden dit politieke momentum niet verzilveren.
Wat hield het Raamverdrag in?
Het Raamverdrag—de brede samenwerkingsovereenkomst uit de jaren na 1975—legde de basis voor ontwikkelingssamenwerking, institutionele versterking, opleidingen en technische ondersteuning. Cruciaal is dat in het verdrag stond opgenomen dat Nederland bereid zou zijn te spreken over een vervolgverdrag zodra het raamverdrag afloopt. Dat moment is nu voorbij, maar Suriname kwam nooit met een concreet, onderhandelbaar voorstel dat de Nederlandse diplomatie als volwassen, strategische basis kon omarmen.
Verdrag vs. programma
Een verdrag is juridisch bindend, langdurig, gebaseerd op wederkerigheid en parlementaire goedkeuring. Een programma—zoals Makandra—is flexibel, tijdelijk en afhankelijk van politieke wil. Het garandeert geen duurzame samenwerking en kan elk moment worden herzien of stopgezet.
Waar faalde de Surinaamse inbreng?
Suriname presenteerde geen coherent onderhandelingspakket, geen prioriteitenlijst en geen duidelijk financieel kader. Politieke wisselingen, interne verdeeldheid en het ontbreken van een professionele onderhandelingseenheid hebben het proces verzwakt.
Paramaribo bleef steken in ad-hoc wensen, diplomatieke signaalpolitiek en onderlinge rivaliteit.
Het resultaat: Suriname werkt vandaag voort met een programma waar het een volwaardig verdrag had kunnen hebben—een gemiste kans voor stabiliteit, investeringen en langdurige samenwerking.