Volgens schatting en projecties van november 2025 van de Stichting Planbureau Suriname zal de Surinaamse economie in 2025, 2026 en 2027 met respectievelijk 3,2%, 4,0 om 4,5% groeien. In de ogen van vooral beleidsmakers is dat een keerpunt en een fundament voor herstel. Maar achter de statistieken schuilt een ander verhaal.
Voor gezinnen blijft de dagelijkse realiteit gekenmerkt door hoge prijzen, onzekerheid en een gebrek aan ademruimte. In supermarkten in onder andere Paramaribo en omgeving is de stijging van de prijzen van basisgoederen niet in lijn met de aanpassing van lonen en salarissen die achterlopen. De paradox van groei zonder welzijn is niet nieuw. Economen wijzen erop dat de effecten van macro-economische vooruitgang niet automatisch worden ervaren door huishoudens.
Het Bruto Binnenlands Product (BBP) kan stijgen door investeringen in de olie- en gasindustrie of in grote infrastructurele werken waaronder havens en gebouwen maar die activiteiten zeggen weinig over de koopkracht of sociale zekerheid van burgers.
Zonder beleid dat de kloof tussen cijfers en mensen overbrugt, blijft groei een abstract begrip. De overheid wijst op hervormingen van het sociaal beschermingssysteem, maar de vraag is of deze voldoende zijn om de sociale druk te verlichten. Mensen leven op krediet, terwijl ze horen dat het land vooruitgaat.
Het verschil tussen optimistische projecties en dagelijkse zorgen roept vragen op over prioriteiten. Moet groei eerst worden vertaald naar stabiliteit in huishoudens, of blijft de focus op investeringen en macro-economische cijfers? Het antwoord is duidelijk: welzijn moet meetellen.
Wat hebben burgers aan een positieve en duurzame economische groei als ze niet of nauwelijks in hun basisbehoeften kunnen voorzien? De komende jaren zullen uitwijzen of Suriname erin slaagt economische groei te koppelen aan sociale vooruitgang. Want pas dan kan worden gesproken van duurzame ontwikkeling.