De formele bijeenkomst in De Nationale Assemblée kreeg tijdens het bezoek van koning Willem-Alexander aan Suriname plotseling een luchtiger en menselijker tintje. Te midden van alle geforceerd aandoende diplomatieke woorden en politieke statements was het de fractieleider van Pertjajah Luhur (PL) Bronto Somohardjo die het ijs brak. Hij slaagde erin met flair, humor en een vleugje romantiek de ietwat gespannen sfeer in de zaal te veranderen.
Somohardjo hield een toespraak die persoonlijker klonk dan iedereen had verwacht. Hij nam de koning mee in zijn eigen levensverhaal en sprak over zijn jeugd in Nederland, zijn terugkeer naar Suriname en zijn keuze om bewust voor het Surinaamse paspoort te kiezen. Het was een verhaal over zijn geboorteplaats, zijn eigen identiteit en trots op zijn geboorteland. Hij bracht zijn verhaal indringend, maar met gevoel voor humor en zelfspot.
Het echte hoogtepunt kwam toen hij zich rechtstreeks tot koningin Máxima wendde. Met een ondeugende glimlach en een galante toon bracht hij een ode aan haar schoonheid en uitstraling. Hij prees haar elegantie en noemde haar een toonbeeld van Zuid-Amerikaanse charme, waarbij hij lachend opmerkte dat “Zuid-Amerikaanse vrouwen, ook Surinaamse vrouwen, altijd extra aandacht verdienen”. De zaal reageerde lachend en duidelijk opgelucht, terwijl ook het koningspaar de opmerking met zichtbaar plezier ontving.
De luchtige flirt was echter meer dan alleen een grap. Het was een slimme ijsbreker die de afstand tussen Nederland en Suriname even verkleinde. Tegelijkertijd bleef Somohardjo respectvol. Zijn woorden waren geen platte complimenten, maar een hoffelijke ode naar de koningin, waarin oprechte bewondering en humor samen gingen.
Na dit luchtige moment sloeg hij moeiteloos over naar de kern van zijn boodschap. Suriname is geen bijzin in de Nederlandse geschiedenis, maar schrijft een eigen boek. Met de beroemde zin “wij lopen niet achter u, maar naast u Majesteit”, gaf Bronto het staatsbezoek een extra dimensie.