Dat het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zijn kantoor in Suriname sluit, is veel meer dan een administratieve beslissing — het is een krachtig economisch en politiek signaal.
Het vertrek suggereert dat de nieuwe regering voorlopig geen vervolgprogramma met het IMF ambieert. Dit is opmerkelijk, omdat Suriname zich nog in een kwetsbare herstelperiode bevindt, met gestabiliseerde inflatie, versterkte reserves en een geherstructureerde schuld die mede dankzij IMF-druk tot stand kwamen.
Het sluiten van het kantoor kan worden gelezen als een verlies aan institutionele verankering. Een resident representative fungeert doorgaans als waakhond, aanspreekpunt en begeleider van hervormingen. Zijn vertrek betekent dat toezicht en dialoog verder weg komen te liggen, precies op een moment dat SEOB waarschuwt voor verslapping van discipline.
Bovendien valt deze stap samen met beleidskeuzes die haaks staan op IMF-adviezen, zoals de recente obligatie-inschrijving die de schuld weer fors verhoogt. Hiermee lijkt Suriname terug te keren naar oude patronen van kortetermijnfinanciering zonder structurele dekking.
Economisch gezien vergroot dit de risico’s: hervormingen kunnen stagneren, markten kunnen nerveuzer reageren en internationale partners kunnen terughoudender worden. Het IMF laat de deur wel op een kier voor technische assistentie op afstand, maar zonder een nieuw programma ontbreekt de stevige stok achter de deur die nodig is om stabiliteit en begrotingsdiscipline vast te houden.