“Geloven dat politici jouw armoede willen oplossen is alsof je gelooft dat fastfoodketens obesitas willen beëindigen.”
Met andere woorden: het klinkt mooi, maar het verkoopt alleen goed op posters en tijdens campagnes.
In deze satire zien we hoe politici, strak in pak en met een glimlach die zelfs een tandpastamerk niet kan geloven, het podium betreden om wéér een reddingsplan te presenteren. Natuurlijk “voor het volk”.
Maar terwijl ze plechtig beloven dat ze de armoede zullen uitroeien, lijken hun eigen bankrekeningen wonderbaarlijk sneller te groeien dan het minimumloon. Het is alsof je een chef van een fastfoodketen vraagt om de wereld te redden met een salade — ze zetten het op het menu, maar niemand koopt het, en zij vinden dat helemaal prima.
De commentatoren in het verhaal grinniken. “Kijk ze daar staan”, zeggen ze. “Ze noemen het beleid, maar het lijkt meer op een dieet waar alleen de politici zelf van afvallen — van verantwoordelijkheid.”
En net zoals fastfoodreuzen nooit zullen stoppen met friet bakken, lijken politici nooit te stoppen met beloften bakken. Mooie woorden, veel zout, weinig voedingswaarde. Maar hé, zolang het publiek blijft bestellen, blijft de keuken draaien.