Er was een tijd dat mensen hun hand opstaken uit hoop — hoop dat leiders, media en beloften hun leven zouden verbeteren. Maar vandaag lijkt het alsof diezelfde hand alleen nog omhoog gaat om te zeggen: genoeg. Het vertrouwen is niet plotseling verdwenen; het is langzaam kapot gemaakt door mensen die beloofden te bouwen, maar vooral hebben afgebroken.
Veel burgers voelen zich misleid. Elke nieuwe regering roept dat het anders zal zijn. Elke beleidsmaker zweert dat deze keer transparantie, eerlijkheid en respect centraal staan. Maar wat zien mensen uiteindelijk? Hogere kosten, minder zekerheid, en dezelfde gezichten die zich verschuilen achter rapporten, excuses en “onvoorziene omstandigheden”.
Waarom zouden we nu wél geloven dat de toekomst beter wordt? Waarom zou een nieuw plan plots de oude schade herstellen? Het is niet cynisme, het is ervaring. En ervaring liegt niet.
Toch schuilt er, diep onder alle teleurstelling, een klein restje hoop. Niet in politici, niet in grote beloftes, maar in elkaar. In de mensen die blijven opstaan, blijven praten, blijven zoeken naar eerlijkheid. Misschien begint een betere toekomst niet bovenaan, maar bij gewone burgers die weigeren nog langer misleid te worden.
En dat is het moment waarop echte verandering kan beginnen.