Surinaamse leerkrachten vragen geen luxe — ze vragen lucht. Maar de overheid biedt “ademruimte” terwijl het onderwijs kortstondig naar adem hapt.
President Jennifer Simons wil samen met de onderwijsbonden een traject uitstippelen dat moet leiden tot betere werkomstandigheden en hogere salarissen voor leerkrachten. Maar dat proces klinkt, opnieuw, als een lange weg vol vergaderingen, rapporten en beloftes — terwijl de klaslokalen nú branden, niet volgend jaar.
Salarisverhoging vs. werkomstandigheden – Twee problemen, één crisis
Een salarisverhoging gaat over de financiële waardering van het werk: kunnen leerkrachten hun gezin voeden, huur betalen, vervoer regelen en simpelweg menswaardig leven?
Werkomstandigheden gaan over alles wat het lesgeven mogelijk maakt: klasgrootte, materiaal, veiligheid, professionele ontwikkeling, begeleiding en respect voor het vak.
Beide zijn verschillend — maar in Suriname zijn ze onlosmakelijk verbonden.
Een leerkracht die financieel verdrinkt, kan geen veilige en rustige lesomgeving creëren. Een leerkracht die met 45 kinderen in een lokaal staat zonder airco, boeken of werkende wc, voelt zich ondanks een kleine verhoging nog steeds uitgeput en miskend. Het één kan het ander niet oplossen; beide moeten tegelijk worden aangepakt.
De “ademruimte” van de president – Een loophole in verpakking
De president spreekt over “ademruimte” alsof het een weldoordachte strategie is. Maar veel leerkrachten ervaren het eerder als een noodpakket voor iemand die al in coma ligt.
Wat betekent ademruimte eigenlijk?
Een tijdelijke toelage? Een eenmalige compensatie? Uitstel van pijn?
Alles wijst erop dat dit niet meer is dan een beleidsmatige loophole: een manier om tijd te kopen zonder structurele keuzes te maken.
Visie van een onderwijsexpert
Een onderwijsadviseur verwoordt het scherp:
“Ademruimte is slechts lucht. Wat we nodig hebben is zuurstof: structurele investeringen, betere lonen, minder werkdruk, modern lesmateriaal én respect voor het beroep.”
Als Suriname de toekomst van haar kinderen serieus neemt, moet de regering ophouden met pleisters plakken en eindelijk opereren. Het onderwijssysteem is geen patiënt met milde klachten — het ligt al op de intensive care.