Wanneer de microfoon uitgaat en de podiumtaal verstomt, begint in Suriname het echte theater — bij de portemonnee. Terwijl een leraar met SRD 6.000 – 12.000 moet overleven en een hotelreceptionist nauwelijks SRD 10.000 haalt, zit een parlementslid comfortabel op een salaris tot SRD 144.000. Alsof de volksvertegenwoordiger het volk nog begrijpt vanaf die hoogte.
Na vijftig jaar onafhankelijkheid lijkt de geest van de kolonisator springlevend — niet in huidskleur, maar in mentaliteit. Waar men vroeger vocht tegen de slavernij van het lichaam, kampt men nu met de slavernij van hebzucht.
De elite heeft zich zélf verheven tot de “nieuwe meesters”, die hun landgenoten toespreken over offers en vaderlandsliefde, terwijl hun eigen zakken al overvol zijn.
Een supervisor, technicus of ambtenaar kan dromen van vooruitgang, maar dromen betalen geen boodschappen. En als men klaagt, wordt men vermaand “geduld te hebben” – want de heren en dames in de DNA moeten eerst hun “vergoeding” herzien.
Suriname is vrij, maar de ketenen zijn van goud geworden. Eerst zij, dan de restanten — zo klinkt het volkslied van de welgestelden.