In Japan betekent leiderschap nog iets. Minister Taku Etō stapte zelf op nadat hij een misplaatste grap maakte over rijst, terwijl de prijzen voor gewone gezinnen verdubbeld waren. Zijn woorden raakten een gevoelige snaar — en hij koos voor verantwoordelijkheid boven schaamte. Dat is geen zwakte, maar respect voor de natie.
In Suriname zien we het omgekeerde. Hier worden fouten vaak weggelachen of genegeerd, alsof publieke verantwoordelijkheid een luxe is. Ministers die ontsporen blijven zitten, verschuilen zich achter partijloyaliteit of “verkeerd begrepen woorden.”
Japan laat zien dat eer niet alleen in mooie woorden zit, maar in daden. Een leider die opstapt om het vertrouwen van het volk te beschermen, bewijst karakter. In Suriname zouden we dat voorbeeld mogen volgen — niet uit angst, maar uit zelfrespect.
Wanneer eer belangrijker wordt dan macht, groeit een land. Misschien is dat de echte les van Japan: een natie is pas sterk als haar leiders weten wanneer ze moeten buigen, niet omdat ze zwak zijn, maar omdat ze waardigheid begrijpen.