Soms krijgt een taxirit een betekenis die veel verder gaat dan vervoer. Een chauffeur vertelt over een oudere passagier die vroeg of hij rustig naar het ziekenhuis kon worden gebracht. Onderweg sprak de man zachtjes: dit zou zijn laatste behandeling zijn. Hij had zijn kinderen al gedag gezegd.
De chauffeur voelde hoe de woorden door de auto echoën. Er hing een stilte die zwaarder leek dan het verkeer om hen heen.
Om de spanning wat te verlichten vroeg de chauffeur of de man vroeger vaak reisde. Met twinkelende ogen vertelde hij over tochten naar het binnenland, over vissen langs de rivier en hoe hij altijd graag de markt bezocht om fruit te kopen voor zijn vrouw. Het waren kleine herinneringen die plots groot en kostbaar werden.
Toen ze aankwamen bij het ziekenhuis, draaide de man zich langzaam om. Met een rustige glimlach zei hij: “Je was mijn laatste reisgenoot.” De chauffeur slikte, maar knikte alleen en hielp hem uitstappen.
Later vertelde hij collega’s dat hij dit ritje nooit meer zou vergeten. “Soms vervoer je geen passagiers”, zei hij, “maar een verhaal dat je bijblijft voor de rest van je leven.”