Vijftig jaar srefidensi komt eraan. Ik had gedacht dat ik alleen maar positieve geluiden zou horen. Tot mijn verbazing hoor ik tegengestelde geluiden. De een zegt enthousiast, âvijftig jaar onafhankelijk, moet gevierd worden en gaat aan de slag om van alles te bedenken om het feestje te realiseren.â Terwijl de ander smalend zegt: âWat moet er gevierd worden? Wil je echt feest vieren omdat we vijftig jaar lang in een stinkend moeras aan ât verzuipen zijn?â Dit zijn duidelijk twee meningen die pal tegengesteld zijn. Door deze tegengestelde geluiden drong de vraag zich aan me op, âhoe denk jij er dan zelf over? Vind ik deze verjaardag een feestje waard of niet?â
Waarom feesten mensen? Mensen feesten om verschillende redenen, bijvoorbeeld om een speciale gelegenheid te vieren. Of als ze sociale banden willen versterken of mooie herinneringen willen herleven. Feesten dienen ook als rituelen die het leven structuur geven, momenten markeren, en een gevoel van saamhorigheid bevorderen. De ene mens heeft er behoefte aan om alle hoogtepunten uit zijn leven feestelijk te herdenken en de ander staat er wat onverschilliger tegenover.
Staatkundig en zakelijk bekeken heeft de kolonisator dit land vijftig jaar geleden zelfbestuur gegeven. Dat betekende dat de koembatee werd doorgesneden. Die kolonisator had niet alleen jarenlang haar eigen zakken gevuld met haar veroverde bezit, maar ze had ook grote bloei in Suriname gebracht. De katoen, suiker, cacao plantages enz. bloeiden. Toen deze mensen weg waren, hebben ze het aan de volgende leiders overgelaten om hier verder op te bouwen. Alles is echter verpauperd en tenslotte verdwenen door ondeskundige leiding. Het land moest zichzelf nu gaan bewijzen of het op eigen benen kon staan.
Op eigen benen staan betekent dat je volk het goed heeft, dat er ontwikkeling te zien is. Een blik in de samenleving laat echter zien dat niet iedereen het goed heeft, dat er een grote kloof is tussen arm en rijk en dat het land gebukt gaat onder enorme schulden. De oorzaak kan worden toegeschreven aan ondeskundig beleid, hebzucht en de militaire coup. De mens die zich sinds de onafhankelijkheid heeft kunnen verrijken met de inkomsten bronnen en gronden van het land, is vandaag de dag blij en gelukkig en heeft daarom behoefte aan een feestje. Echter een ander die is benadeeld en steeds dieper in het moeras van ellende is weggezakt, zegt dat er niets te vieren valt.
Het is geweldig om mooie herinneringen aan bijzondere momenten te hebben en feestvieren is een goede manier om die momenten in je geheugen te griffen. Samen feestvieren geeft heel veel vreugde. En leuke feestjes laten je de tijd en zorgen vergeten. Met de nadruk op âleukeâ feestjes. Als jij je verjaardag viert op een manier die niet bij jou past, geeft het eerder stress en een onprettig gevoel en geen vreugde. En dat is nu precies de reden waarom er over dit item zo verschillend wordt gedacht. De een ziet vooruitgang voor zichzelf en wil dit vieren en de ander ziet geen vooruitgang voor zichzelf en zegt dat er niets te vieren valt.
De fout die beide groepen maken, is dat ze de situatie bekijken vanuit eigenbelang en niet vanuit landsbelang. De hamvraag moet zijn âwat heeft de onafhankelijkheid het land gebracht.â Zakelijk bekeken is het antwoord weinig of niets. De salarissen zijn nog steeds beledigend laag, waardoor mensen wegtrekken om elders een beter bestaan op te bouwen. De gebouwen en infrastructuur zijn verwaarloosd, vele instituten, waaronder onderwijs en het medische instituut, laten veel te wensen over. Bedrijven verrijken zich door hun spullen in valuta te verkopen aan een volk dat in srd wordt uitbetaald. Er zijn wel enkele prachtige villaâs neergezet, maar die behoren toe aan de mensen die het zich kunnen permitteren, de rijken. Het volk van Suriname kan zich niet eens de huur in valuta veroorloven. De grootste boosdoener hier is dat het land wordt geteisterd door corruptie op hoog niveau, kortom Suriname verzuipt in zijn eigen tranen.
Nog een belangrijk item dat om de hoek komt kijken, is het nationale gevoel. Ondanks het niet goed gaat met Suriname, zullen er altijd mensen zijn die zich loyaal en verbonden zullen voelen met dit land en zullen roepen, I love Su!â. Vooral zij die in het buitenland werken en wonen, gaat deze houding heel gemakkelijk af. Dat is begrijpelijk daar zij niet dagelijks worden geconfronteerd met armoede en corruptie. Ze komen slechts op vakantie of na hun pensionering.
Men zegt dat de kolonisator haar zakken heeft gevuld met onze inkomsten bronnen en het volk dom en afhankelijk heeft gehouden. Onafhankelijk zijn betekent bevrijd zijn van de kolonisator, zelf denken, zelf beslissen.
De kolonisator is echter niet verdwenen. Het enige dat er 50 jaar lang heeft plaatsgevonden, is dat er steeds andere heersers kwamen die de kolonisator kopieerden. Ook zij vulden hun zakken met de inkomstenbronnen van het land en hielden de mensen afhankelijk en dom. Het enige verschil is dat de eerste kolonisator ons was opgedrongen, maar het volk heeft de heersers die daarna kwamen zelf gekozen. Het volk krijgt dus wat het verdient, namelijk zakkenvullende leiders. Het gros van het volk is nog steeds dom en afhankelijk en heeft niet door dat het nog steeds wordt onderdrukt. Ze vieren dus hun vijftigjarige onderdrukking.
âNot only people are forced to shoulder the burden of colonialism, we are expected to celebrate it.â
Josta Vaseur