In het wonderlijke koninkrijk Suriname, waar elke daad begint met een aankondiging en eindigt met een stilte, heerst de majestueuze kunst van “het is nog in voorbereiding”. Ministers zwaaien met woorden als wapens: “De uitvoering bevindt zich in een gevorderde fase”, “Het proces is gaande”, “De regering beraadt zich nog.” Het klinkt alsof achter elk ministerie een orkest van plannen staat te wachten op een dirigent die nooit komt opdagen.
De burgers luisteren aandachtig — ze horen niet wat er gebeurt, maar dat er iets zal gebeuren. Straten die nog niet zijn gerepareerd bevinden zich “in de planningsfase”. Bruggen die instorten, “worden binnenkort aangepakt”. En elk lek in de staatskas “zal na evaluatie worden gestopt”.
Het is een land waar woorden meer wegen dan daden. Waar “we zijn ermee bezig” een nationale leus is geworden, en “de nodige stappen worden voorbereid” een gebedsregel in elk beleidsdocument.
De echte kracht van deze regering? Het vermogen om niets te doen met overtuiging, en dat toch te laten klinken als vooruitgang. Want zolang alles “nog in behandeling” is, lijkt het alsof de toekomst elk moment begint — morgen. Altijd morgen.