— Een symfonie van herrie zonder partituur —
Er zijn mensen die in de politiek stappen met ideeën, visie, en een greintje verstand. En dan heb je… de lawaai-makers. Zij komen niet om te denken, maar om te dreunen. Ze leveren geen bijdrage aan het debat – hooguit aan de decibellen. Hun speeches lijken op lege pannen: veel gekletter, geen inhoud.
Ze presenteren zich als experts, maar in hun echte leven zijn ze nog niet verder gekomen dan een mislukte PowerPoint. Ze zoeken aandacht alsof het zuurstof is, in de hoop dat een machtige politicus ze een baantje toewerpt. Geld hebben ze niet, ideeën nog minder.
De machthebbers kennen het spel. Ze gooien ze een kruimel toe — een “adviseursfunctie”, een “beleidscoördinatie commissie” of een “project dat nooit start” — en plots verandert de brullende leeuw in een spinnende poes. Rust keert terug, alsof iemand de dosering pillen heeft toegediend.
Deze valse experts verdwijnen daarna stilletjes uit beeld, achtergelaten met een microfoon, een lege agenda en een ego dat nog nasiddert van hun eigen herrie. En zo eindigt hun politieke concert — zonder applaus, maar met een echo van zichzelf: “MIJN STEM WORDT NIET GEHOORD!”
Gelukkig maar.