Met de Nederlandse verkiezingen achter de rug en D66 als grootste winnaar, is de politieke machtsbalans in Den Haag volledig verschoven. Toch staat nog altijd het geplande bezoek van demissionair premier Dick Schoof aan Suriname op de agenda, ter gelegenheid van de vijftigste Srefidensi-viering. Maar de vraag rijst: wat betekent zijn komst nog, nu hij geen beleid meer kan voeren en Nederland zich opmaakt voor een nieuw politiek tijdperk?
Schoof, zelf partijloos en aan het hoofd van een technocratisch kabinet, vertegenwoordigt een regering die enkel “de lopende zaken” mag afhandelen. Formeel is de uitnodiging gericht aan de Nederlandse regering, niet aan Schoof persoonlijk. Toch krijgt het bezoek nu een andere lading: is het nog functioneel of slechts ceremonieel?
Een demissionaire premier kan geen nieuwe beloften doen, geen verdragen sluiten en geen richting geven aan de toekomstige samenwerking. Zijn aanwezigheid zou dus vooral symbolisch zijn – een gebaar van respect voor de historische band tussen beide landen. Tegelijkertijd wacht Suriname met belangstelling op het beleid van de aanstaande D66-geleide coalitie, die vermoedelijk een progressievere koers zal varen, met nadruk op klimaat, mensenrechten en postkoloniale dialoog.
Mocht Schoof inderdaad naar Paramaribo komen, dan zou dat eerder een diplomatiek afscheid symboliseren dan een nieuw begin. Zijn bezoek zou dan vooral een teken van continuĂŻteit zijn: Nederland blijft aanwezig, ook in transitie. Toch is het niet ondenkbaar dat de nieuwe coalitie later zelf een eigen signaal van goodwill zal willen afgeven richting Suriname.
Voor nu blijft het beeld dubbel: een premier zonder macht die een land bezoekt dat juist zijn onafhankelijkheid viert. Een moment vol symboliek — waarin Suriname vooruitkijkt, terwijl Nederland zich opmaakt voor verandering.
Schoof mag komen, maar de toekomst komt van D66.