Ergens tussen de palmbomen van Moengo en de stoelen van Johan Ferriers veranda is, zo wil de legende, een vonk overgeslagen. Het was 1966. Prinses Beatrix en prins Claus op huwelijksreis, Johan Ferrier als gastheer, en de zon die scheen alsof zelfs zij wist dat er geschiedenis werd geschreven.
Volgens getuigen — van dochters Ferrier tot Emile Wijntuin — werd er niet alleen pom gegeten, maar ook romantiek opgediend. “Ze maakten boottochten, lachten veel, en keken elkaar aan alsof de toekomst al geschreven was,” herinnerde iemand zich. Negen maanden later, op 27 april 1967, werd een prins geboren. Toeval? De Surinamer zegt: no man, dat is berekend!
Zelfs oud-president Santokhi kon het niet laten te grappen in een Nederlands tv-programma: “Ik voelde meteen een klik met de koning — waarschijnlijk door onze gemeenschappelijke roots.”
En wie weet, misschien zat er toen nog een vleugje Moengozon in de genen van de toekomstige monarch.
Of het waar is, blijft in de tropische nevel van de geschiedenis hangen. Maar één ding is zeker: mocht het verhaal kloppen, dan is koning Willem-Alexander niet alleen Koning der Nederlanden — maar ook een beetje koning van Moengo.