Het Surinaamse onderwijs verkeert in een stille crisis. Gebouwen vervallen, boeken ontbreken, en leraren ploeteren zonder bijscholing of motivatie. Het resultaat: generaties jongeren die de aansluiting met de moderne wereld verliezen. Veel studenten haken vroegtijdig af of kiezen voor opleidingen zonder arbeidsmarktwaarde.
Ondertussen wordt vakonderwijs — de ruggengraat van elke economie — vaak gezien als tweederangs.
De ironie is pijnlijk. Terwijl loodgieters, monteurs en elektriciens steeds schaarser en duurder worden, blijven honderden jongeren zonder praktische richting. De samenleving beloont diploma’s, niet vaardigheden. Zo groeit een leger van werkzoekenden dat niet werkt, en een economie die geen mensen vindt om te werken.
Het onderwijsbeleid moet weer waarde geven aan vakkennis, discipline en digitale geletterdheid. Ambachtsscholen, stages bij bedrijven en moderne leermethoden kunnen de brug slaan tussen klaslokaal en werkvloer.
Een natie die zijn jongeren niet toerust met echte vaardigheden, investeert in werkloosheid. Onderwijs hoort niet alleen kennis te geven, maar richting — naar zelfstandigheid, trots en productiviteit. Zonder vaardige handen, geen sterke natie.