Na elke verkiezingsnederlaag speelt zich in Suriname hetzelfde theaterstuk af: partijleiders die plots nederig worden, leden die roepen om vernieuwing, en krokodillentranen die rijkelijk vloeien. Zodra de macht wegvalt, barst de strijd om de overgebleven kruimels los.
De NPS kent het scenario: toen Venetiaan vertrok en Gregory Rusland het roer overnam, erfde hij een gekwetste partij vol gekrenkte ego’s. Toch hield hij stand, al verloor de partij haar ziel en achterban. De VHP herhaalt nu dezelfde cyclus – van absolute macht naar verwarring en slachtofferschap. Getraumatiseerde leden zien hoe de nieuwe machthebber, de NDP-Plus-coalitie, systematisch posities herverdeelt. De pijn daarover wordt politiek verpakt, maar is vooral persoonlijk verlies.
In Suriname is partijtrouw vaak niets meer dan een carrièrekeuze. Zodra de politieke zon aan de andere kant opkomt, keren de vlinders van kleur. Leiders overleven door stil te zitten tot de storm voorbij is, leden vertrekken wanneer er niets meer te halen valt.
De echte vraag is dus niet wie de verkiezingen wint, maar wie zijn waardigheid bewaart als de macht verdwijnt.