In de wereld van politiek bestaan titels niet bij toeval. Ze worden verdiend — door daden, niet door decoraties. Margaret Thatcher, de échte Iron Lady, verdiende haar bijnaam niet door geslacht of symbool, maar door staalharde besluiten die het Verenigd Koninkrijk en zelfs de wereldpolitiek herschreven. Ze trotseerde vakbonden, vocht oorlogen uit, hervormde de economie en weerstond zowel vriend als vijand. De Sovjetpers bedoelde het als belediging, maar Thatcher droeg het als eer. Ze had het recht — ze had geleverd.
In Suriname zien we echter een andere trend. Hier worden namen en slogans vaak zonder inhoud hergebruikt, alsof prestige te koop is op de markt van imago. De poging om president Jennifer Simons te bestempelen als onze eigen “Iron Lady” is daar een sprekend voorbeeld van. Buiten het feit dat ze de eerste vrouwelijke president is, ontbreekt een vergelijkbare erfenis.
Tijdens haar tien jaar als voorzitter van De Nationale Assemblée (2010–2020) werden juist wetten doorgedrukt die economische instabiliteit en maatschappelijke ontwrichting bevorderden. Haar plotselinge verdwijning na 2020 en latere terugkeer in 2024 met zogenaamd vernieuwde energie riepen eerder vragen op dan vertrouwen. De geschiedenis, hoe vriendelijk men haar ook wil herschrijven, blijft genadeloos feitelijk: daden wegen zwaarder dan woorden.
Het volk verdient leiders die prestaties stapelen, geen labels lenen. De titel “Iron Lady” hoort niet bij wie hard praat, maar bij wie harde beslissingen neemt — en de gevolgen durft te dragen.
Tot nu toe heeft Simons weinig laten zien dat in steen kan worden gehouwen. Als Suriname ooit zijn eigen Iron Lady wil hebben, zal die titel niet uit sympathie komen, maar uit staal, moed en tastbare resultaten. Tot dan blijft de vergelijking slechts een echo van ijzer zonder kracht.