De zestigste verjaardag van de Surinaamse Televisie Stichting (STVS) had een moment van trots en reflectie moeten zijn — een dag om terug te kijken op het fundament dat de publieke omroep heeft gelegd. Maar in plaats daarvan werd de viering overschaduwd door een opvallende omissie: het niet uitnodigen van de grondlegger, Frits Pengel.
Wat begon als een blunder, werd door de huidige directeur nog pijnlijker gemaakt. In plaats van de fout te erkennen, verklaarde hij dat de STVS bewust had gekozen voor een sobere herdenking, zonder oud-directeuren of gepensioneerden — “ook de heer Pengel niet.” Die uitleg klinkt echter wrang wanneer blijkt dat de vicepresident en zelfs de president wél waren uitgenodigd.
De vraag rijst dan: was dit echt soberheid, of eerder selectieve soberheid?
Het wekt de indruk dat het evenement niet om geschiedenis ging, maar om politieke continuïteit en persoonlijke profilering.
Juist bij een mijlpaal als zestig jaar had men de levende geschiedenis moeten omarmen — de man die het idee, de visie en het karakter van de nationale zender vormgaf. Zonder Frits Pengel geen STVS. En zonder erkenning van het verleden verliest een publieke zender haar morele anker.
Een viering zonder de grondlegger is als een journaal zonder nieuws: vorm zonder inhoud. De geschiedenis verdient beter — en de STVS had dit moment moeten aangrijpen om te tonen dat ze niet alleen uitzendt, maar ook begrijpt wat uitzending met betekenis werkelijk betekent.