Suriname blijft gevangen in een vicieuze cirkel waarin politiek eerder remt dan vooruitstuwt. Terwijl naties in de regio investeren in menselijk kapitaal, gebruikt de Surinaamse politieke elite macht niet als instrument van vooruitgang, maar als middel tot afhankelijkheid. Burgers worden klein gehouden — aangewezen op gunsten voor een baan, een ziekenhuisbed, een studiebeurs. Zo ontstaat geen trotse burgerij, maar een volgzame massa.
De kinderen van machthebbers studeren intussen in het buitenland, bouwen netwerken op en keren terug als erfgenamen van invloed. Politiek wordt familiebezit, en het land verwordt tot een piramide van privileges. Wie kritiek uit, wordt genegeerd of gebrandmerkt als onruststoker.
Deze scheefgroei is geen toeval, maar strategie. Macht gedijt bij onwetendheid en armoede.
Toch is hoop niet verloren: een nieuwe generatie, die doorziet hoe macht en misleiding hand in hand gaan, eist transparantie en rechtvaardigheid. De echte bevrijding van Suriname zal niet komen van een partij, maar van burgers die weigeren nog langer afhankelijk te zijn — en eindelijk hun toekomst in eigen hand nemen.