Suriname is een geliefd land. Vriendelijk, veilig en vol mensen die elkaar groeten en helpen. Toch zien we soms gedrag bij jongeren dat vragen oproept. Vooral het taalgebruik onder kinderen valt op: ruw, direct en soms met ongepaste woorden. Wordt dat meteen gelinkt aan āgebrek aan normen en waardenā? Dat is niet altijd terecht.
Een verslaggeefster van Dagblad Suriname sprak in Paramaribo-Noord met kinderen tussen de tien en vijftien jaar. Ze maken hun eigen hossel: autoās wassen, kleine klusjes doen, spullen verkopen. Geen diefstal, geen bedrog en gewoon eerlijk verdiend, hoe klein het bedrag ook is.
Wat opvalt, is hoe deze kinderen met elkaar praten. De woorden zijn soms hard, maar achter die taal schuilt vaak een moeilijke thuissituatie. Sergio A., een jongen van 11, deelde openhartig:
āIk kan niet goed Nederlands praten en hoop dat je mij begrijpt. Mijn woonsituatie is erg moeilijk. Ik herken wel de niet mooie woorden en vind het soms stoer. Vooral als ik met mān vrienden ben.ā
Sergio gaat gelukkig nog naar school. Zijn verhaal laat zien dat kinderen vaak meer verantwoordelijkheid dragen dan we denken. Hun manier van praten is soms een uiting van kracht, van erbij willen horen, of gewoon van hun omgeving.
Waarden en normen zitten niet alleen in hoe je praat, maar vooral in wat je doet. Deze kinderen tonen veerkracht, solidariteit en doorzettingsvermogen. Misschien is het tijd dat we als samenleving beter kijken en luisteren, voordat we oordelen.