De recente berichtgeving van het Directoraat VolksCommunicatie bij de vicepresident roept vragen op. Het gebruik van de term “staatsman” in combinatie met vicepresident Gregory Rusland – die pas drie maanden in functie is – lijkt voorbarig. Een staatsman wordt in de bestuurskunde doorgaans niet gedefinieerd door een titel of functie, maar door bewezen daden, consistent leiderschap en historisch gewicht.
Wat is een staatsman?
Een staatsman overstijgt partijpolitiek en persoonlijke belangen. Hij of zij handelt in het belang van natie en geschiedenis. In de internationale context denken we aan figuren als Nelson Mandela of Winston Churchill: leiders die door hun visie en moreel kompas een land door crises heen hielpen. In Suriname worden namen als Johan Adolf Pengel, Henck Arron of Ronald Venetiaan vaak genoemd. Zij droegen elk, ondanks kritiek, bij aan cruciale transities in de staatsvorming en democratie.
Rusland en het predicaat
Gregory Rusland mag een ervaren politicus zijn, maar het is te vroeg om hem al tot staatsman te rekenen. Zijn beleid is nog nauwelijks getest, zijn crisismanagement moet zich bewijzen, en zijn invloed op de nationale koers is nog pril. Het toekennen van deze titel lijkt eerder een communicatiestrategie van het Directoraat dan een objectieve realiteit.
Waarom deze keuze?
Het sluipend invoeren van de term kan worden gezien als een poging om de vicepresident sneller prestige en historisch gewicht te geven. Het past in een bredere traditie waarin regeringen via framing hun leiders verheffen, soms los van feitelijke prestaties. In feite is dit eerder propaganda dan erkenning.
Conclusie:
Een staatsman wordt niet benoemd, maar verdient zijn titel door bewezen daden en historische legitimiteit. Het Directoraat VolksCommunicatie loopt hier duidelijk op de feiten vooruit.