In Suriname spelen we al vijftig jaar hetzelfde vermoeiende spel: Hindoestaan tegen creool, creool tegen Hindoestaan. En telkens verliest maar één partij: het volk. Politici gebruiken etniciteit als hun goedkoopste verkiezingstruc. Ze doen alsof ze bruggen slaan, maar in werkelijkheid bouwen ze muren.
We hebben regeringen gehad waarin alle etnische partijen vertegenwoordigd waren. En wat heeft het de gewone man gebracht? Helemaal niets. De leiders werden rijker, het volk armer. Je hoefde niet eens te weten welke partij welk ministerie had; je hoefde alleen naar de mensen te kijken en je wist genoeg. Zodra er macht of geld in het spel is, zijn ze plots politieke vrienden. Wat een schijnvertoning.
En ik? Ik schaam me. Want thuis zie ik dat het ook anders kan. Ik heb een creoolse vrouw, broertjes en een zus die half marron zijn. Aan mijn eettafel zit Suriname in al haar kleuren. Daar speelt afkomst geen enkele rol.
Maar zodra ik de deur uit stap, de televisie of radio aanzet of social media open, word ik bijna dagelijks geconfronteerd met racisme en verdeeldheid.
Daarom ben ik blij dat ik geen partijkaart heb. Ja, ik ben trots dat ik een Hindoestaan ben en ik weet waar onze kracht ligt. Maar ik ben eerst en vooral mens. En als mens vind ik niet dat een bevolkingsgroep zichzelf boven de ander moet verheffen. Beide kanten doen er alles aan om elkaar te overheersen. Maar trots is iets anders dan arrogantie.
Wat maakt het mij uit of een regering alleen uit Djuka’s bestaat? Helemaal niets – zolang ze maar zorgen dat het volk vooruitgaat. De waarheid is pijnlijk: of de regering nu bestond uit Hindoestanen, creolen, Javanen of marrons, de gewone man is er zelden beter van geworden. Het zijn vooral de leiders die rijker zijn geworden.
En toch lopen wij als domme pingos achter dezelfde mensen aan. We laten ons meeslepen in etnische onzin, alsof afkomst een bord rijst op tafel zet. Intussen blijven armoede, slechte zorg en corruptie ons dagelijks leven bepalen – en die maken geen onderscheid tussen creool, Hindoestaan of marron.
Het begint gewoon te gortig te worden. Tijd dat we ophouden met elkaar te bevechten om afkomst. Want wie heeft daar ooit écht iets aan gehad?
De enige vraag die nu nog telt is deze: wanneer stoppen we met spelen, en worden we eindelijk écht Surinamers?
Preani Koendjbiharie