Wereldwijd blijft de consumptie van hondenvlees een gevoelig onderwerp. In Azië en Afrika zijn er nog altijd regio’s waar het deel uitmaakt van traditie of noodzaak, maar in het Westen roept het sterke afkeer op omdat honden daar vooral gezelschapsdieren zijn. De emotionele band speelt een grote rol: men ziet de hond als vriend, beschermer of zelfs familielid.
In Suriname ligt de situatie anders. Hier is hondenvlees nooit echt ingebed in de eetcultuur, al bestaan er verhalen dat in kleine gemeenschappen of bij extreme armoede soms honden geslacht werden voor voedsel. Toch blijft dit uitzonderlijk en sterk afgekeurd in de samenleving.
Voor de meeste Surinamers heeft de hond dezelfde rol als elders in het Westen: huisdier, waakhond, kameraad.
Vandaag de dag wordt het eten van hondenvlees in Suriname gezien als ondenkbaar en onmenselijk. Het maatschappelijk debat staat volledig aan de kant van bescherming, niet consumptie.
