Je begint een gesprek, rationeel en rustig. Het gaat over lage IQ’s, dom gedrag, en mensen die keuzes maken waar een kapotte broodrooster nog rode vlaggen van krijgt. Logisch, toch?
Maar dan – BAM! – komen ze aanzetten met het toverwoord: opleiding.
“Ja maar, we hebben gewoon méér geld nodig voor onderwijs!”, roepen ze. “Meer boeken! Meer leraren! Meer klaslokalen! Meer scholen! Meer toetsen!”
Meer stress, bedoel je?
Je probeert beleefd uit te leggen dat we dit allemaal al hebben geprobeerd. De kinderen zakken nog steeds voor de toetsen alsof het de bedoeling is. En dan komt het:
“Ach ja, dan verlagen we gewoon de slaaggrens!”
Geniaal plan. Meer geslaagden, de school ziet er goed uit, en niemand merkt dat het collectieve IQ van het land twee tot drie punten per jaar daalt. Geef het nog even, en het enige wat je nodig hebt voor een universiteitstoelating is een potlood.
“Heb je een potlood? Gefeliciteerd! Je doet mee aan kwantumfysica!”
Disclaimer:
Dit is een humoristisch en satirisch stuk. Hoewel het thema’s bespreekt zoals onderwijs, politiek en maatschappelijke structuren, is het niet bedoeld als letterlijk verslag of beleidsonderzoek. Denk zelf na, lach waar je kunt en huil waar nodig. Of omgekeerd.