Tijdens de 80ste Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft president Jennifer Simons opnieuw benadrukt dat kleine landen als Suriname recht hebben op eerlijke klimaatfinanciering. In haar toespraak riep zij de internationale gemeenschap op om de afspraken van het Klimaatakkoord van Parijs serieus te nemen en landen te compenseren voor hun rol in de bescherming van bossen en biodiversiteit.
De oproep is niet nieuw. Ook voormalig president Chan Santokhi en eerdere Surinaamse delegaties op COP-bijeenkomsten hebben dit standpunt regelmatig naar voren gebracht. Tot nu toe bleef tastbare financiële steun echter uit.
Voormalig minister van Ruimtelijke Ordening en Milieu, Marciano Dasai, stelde eerder dat Suriname miljoenen zou ontvangen uit carbon credits. “Onze bossen nemen meer CO₂ op dan we uitstoten, dat moet worden omgezet in economische waarde,” verklaarde hij destijds. Ondanks internationale erkenning van Suriname’s positie als zogenoemd “carbon negative” land, is er geen geld uit deze credits naar Paramaribo gevloeid.
De huidige minister van Oil en Gas en Milieu, Patrick Brunings, herhaalde onlangs dat Suriname aanspraak moet maken op dergelijke middelen. Tot op heden blijven de beloften echter zonder concrete resultaten.
Een deel van de verklaring ligt bij de internationale context. Sinds de Verenigde Staten onder president Donald Trump zich terugtrokken uit het Klimaatakkoord, is de bereidheid van grote bedrijven en investeerders om bij te dragen aan klimaatfondsen afgenomen. Tijdens zijn recente VN-toespraak noemde Trump klimaatbeleid zelfs “the greatest con job ever.”
Suriname blijft intussen deelnemen aan internationale klimaatonderhandelingen. Critici vragen zich af of de jaarlijkse deelname aan COP-conferenties nog zinvol is zolang er geen doorbraak komt in de financieringsvraagstukken.
Zonder hernieuwde betrokkenheid van grote economieën, met name de Verenigde Staten, vrezen deskundigen dat het klimaatakkoord weinig effect zal hebben voor landen die afhankelijk zijn van compensatiemechanismen.