President Jennifer Simons sprak tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, maar haar boodschap liet een bittere nasmaak achter. Terwijl zij uitvoerig de successen van gendergelijkheid en de rol van vrouwen in Suriname benadrukte, bleef ze stil over de schrijnende realiteit elders.
Vrouwen en kinderen in Afrika, die lijden onder hongersnood en gewapende conflicten, en in Gaza, waar onschuldigen dag na dag sterven door geweld, kwamen niet in haar verhaal voor.
Voor velen was dit een gemiste kans: een podium bij de VN is dé plaats waar een leider de stem moet zijn van de stemlozen. Simons positioneerde zich als symbool van hoop, maar liet de gelegenheid liggen om zich te profileren als een echte wereldleider die universeel onrecht aankaart. Internationale analisten stellen dat juist het verbinden van de lokale strijd met de wereldwijde humanitaire crises haar leiderschap meer geloofwaardigheid had kunnen geven.
President Simons sprak overigens als eerste spreker van een lidstaat tijdens de zogenoemde ‘high level’ bijeenkomst ter gelegenheid van 30 jaar Wereldvrouwenconferentie van Beijing.