In bijna elke straat vinden we ze: de lieve buurtwinkels van de Chinezen, die al zo lang een vertrouwd deel van onze wijken zijn. Laatst ontmoette ik een jongen uit de buurt. Hij liep met een brede glimlach rond – zijn overgangsrapport had mooie cijfers laten zien. Maar wat hem écht liet stralen, was een onverwachte verrassing.
De buurman van de winkel had hem gevraagd of hij geslaagd was. Toen de jongen trots “ja” zei, nodigde de winkelier hem uit om zijn rapport te komen tonen. Het bewijs op tafel gelegd, kreeg hij iets lekkers uit de winkel, zomaar, als beloning voor zijn inzet.
Het klinkt klein, maar voor die jongen was het groot. Hij voelde zich gezien, gewaardeerd – en dat doet wonderen voor een kind. Zulke momenten herinneren ons eraan dat stimulans niet altijd uit grote woorden of dure prijzen hoeft te komen. Soms is het een zakje snoep of een flesje fris, aangeboden met een warme glimlach, dat een kind motiveert om nog harder zijn best te doen.
Misschien ligt daar wel de kracht van gemeenschap: elkaar steunen, elkaars successen vieren en jongeren laten voelen dat hun inzet ertoe doet.