President Jennifer Simons spreekt vaak over zero tolerance. Maar wat betekent dat precies? Betekent het enkel dat ministers of bestuurders niet mogen stelen? Of betekent het óók dat politieke gunstelingen niet langer in raden van commissarissen worden gezet zonder enige kennis of ervaring? Want het laatste is óók een vorm van corruptie, zij het subtieler en sluipender.
De praktijk laat zien dat de aanpak inconsequent is: bij de ene instelling geldt een open sollicitatie, bij de andere – zoals bij de SLM – worden mensen achter gesloten deuren benoemd. Waarom worden de cv’s van Raad van Commissarisssen-leden niet gepubliceerd? Is men bang dat burgers dan “Donald Duck-figuren” ontdekken die totaal niet thuis horen in de cockpit van onze staatsbedrijven?
Een Raad van Commissarissen moet toezicht houden, koers aangeven en risico’s signaleren. Maar in veel gevallen zitten er mensen die niets toevoegen en enkel een vergoeding incasseren. Dat is geen toezicht, dat is meeliften op het zweet van de samenleving.
Bestuurskundige dr. Mohamed zegt hierover: “Zero tolerance zonder transparantie is een lege huls. Publiceer de cv’s, toets de skills en bewijs dat toezicht méér is dan politieke vriendjespolitiek.”
Als de president echt een signaal wil geven, moet ze duidelijk maken waar de grens ligt. Zero tolerance moet gaan over meer dan alleen niet stelen — het moet gaan over kwaliteit, openheid en consequent handelen. Pas dan wordt het een beleid, en geen slogan.