In Suriname is “geduld” het nieuwe wondermiddel. Ministers en coalitieleden strooien ermee alsof het gratis rijst is tijdens verkiezingstijd. Voor de verkiezingen wisten ze alles: hoe de koers te stabiliseren, hoe schulden in één pennenstreek te wissen, en hoe de burger eindelijk rust zou krijgen. Maar nu? Nu vragen ze opeens om geduld.
Alleen: geduld waarvoor precies? Een betere koers? Lagere prijzen? Een toekomst zonder smeekbedes aan het IMF? Nee hoor. Het enige dat burgers krijgen is een lege belofte en een vage glimlach. Er wordt niet gezegd hoe lang men moet wachten, of wat er uiteindelijk komt na al dat geduld. Het is net als wachten op een bus die nooit rijdt: je staat er maar, en de regering zegt vriendelijk “even geduld, hij komt zo.”
De economie zakt weg? “Geduld.” De ziekenhuizen vallen om? “Geduld.” Het volk snakt naar perspectief? “Geduld.” Het woord is een elastiek dat eindeloos wordt uitgerekt, zonder ooit terug te schieten.
In de Surinaamse politiek is geduld niet deugdzaam, maar een eindeloze parkeerplaats voor beloften die nooit geleverd worden. Geduld is het nieuwe synoniem voor: wij weten het ook niet.