De brug over de Corantijnrivier blijft een belofte die telkens wordt herhaald, maar zelden concreet wordt ingevuld. Tijdens de ontmoeting afgelopen zaterdag in Nickerie tussen Suriname en Guyana werd opnieuw bevestigd dat de verbinding een “prioriteit” is. Toch blijven deadlines uit, net als een duidelijk overzicht van kosten en baten.
Voor burgers in Nickerie voelt dit inmiddels als een sleur. “We horen al twintig jaar hetzelfde, maar mijn kinderen moeten nog steeds per korjaal oversteken”, zegt visser Ramdien. Een marktvrouw vult aan: “Als ze mij laten zien hoeveel extra handel deze brug oplevert, geloof ik het pas.”
Economisch gezien wordt er gesproken over betere toegang tot Guyanese markten, meer toerisme en logistieke voordelen voor export. Maar de beloften blijven op papier, zonder spreadsheets of concrete berekeningen. Een student in Paramaribo merkt cynisch op: “Ze zeggen dat de brug banen brengt. Maar hoeveel? En voor wie? Voor de mensen hier, of voor buitenlandse aannemers?”
Het uitblijven van harde cijfers en deadlines voedt scepticisme. Burgers willen meer dan politieke verklaringen; ze willen bewijs dat de brug daadwerkelijk een investering is die hun leven verbetert. Tot die tijd blijft de Corantijnbrug meer een symbool dan een plan.